Espero ter sempre máis cores ca unha na miña vida

Yann Tiersen: "Monochrome"  

http://www.youtube.com/watch?v=Do_HpqILPLo

Unha canción preciosa, música alegre en contraste cunha letra moi triste... Aquí vos queda unha traducción:

"Inténtoo de todas formas, mais sempre é o mesmo círculo que me leva a ningures e xa estou canso. Perdín o meu rostro, a miña dignidade, a miña apariencia, todas esas cousas fuxiron e xa estou canso. Mais non te asustes, porque encontrei un bo traballo e vou traballar tódolos días na miña bicicleta vella que a ti tanto che gustaba... Estou a amontonar algúns libros sen ler debaixo da miña cama e creo que non os lerei nunca. Non me concentro, só hai desorde en calquer lugar preto de min e xa estou moi canso. Pero non te preocupes, porque ás veces vou de cea e de festa con algúns vellos amigos aos que aínda lle importo e despois incluso se quedan na miña casa.

Suelos monocromáticos, paredes monocromáticas, só hai ausencia preto de min, só silencio arredor de min. Un piso monocromático, unha vida monocromática, só hai ausencia preto de min, só silencio arredor de min.

Ás veces busco unha fecha ou algo que recordar, pero realmente non hai nada que teña que recordar. Ás veces abro as fiestras e escoito á xente pasear polas rúas. Hai vida aí fóra.

Mais non te asustes, encontrei un traballo novo e vou traballar tódolos días na miña bicicleta vella que a ti tanto che gustaba... "

Fauna galega IV (Amigos de la Ópera)

Situación: unha pandilla de pirados salen rebentadísimos dun concerto acojonante (Muse) e tras arrastrar os seus corpos polas rúas de Madrid a paso de tortuga e aniquilar a un pobre kebab consiguen chegar ao albergue. Alí, a planta máis feliz de todo o mundo lles propina unha morte lenta, pasando por estados de locura previa (salvo un sujeto que morreu na súa cama nada máis chegar). Alguén saca unha libreta e empezan a xogar todos "idos" a escribir historias, cada un un cacho. ¿Que saiu? Aí tedes unha pequena mostra...

HISTORIA I:

En un río llamado Balbucio un cuatrero un día cazó seis cuatros salvajes y un batracio se comió la mitad de la caza, con lo que solo le quedaros doses. Los doses, aburridos de ser solo dos y no más compañía, pillaron unas setas para descubrir nuevas emociones, sabor a raíces cuatradas, que en mates vienen dadas y se juntaron las condenadas y se hicieron unas empanadas... y les entró la rabia!!

HISTORIA II:

Hoy he visto algo increible, vi como un tetabrik de zumo de arenques se enzarzaba contra un tetabrik de zumo Don Simón y el Don Simón, que tenía más huevos se convirtió en revuelto de setas con gambas y con un ataque bien organizado por las gambas tumbó al tetabrik de zumo de arenques. Miles de Bios acudieron a su entierro y llenaron el funeral en fibra, para que todos se cagaran en el pobre hijoputa.

Fauna galega III (para os Lestedanos)

Esta fin de semana estiven mirando fotos desde que eramos pequeniños para facer un álbum, daqueles cumpleanos, do campo de fútbol, fotos íntimas de Diego (jajajaja), cataratas, monte, pico... E volvín a ler a nosa libreta de chorradas. Aquí vos deixo algunhas das anécdotas que temos escritas, pois non quero ser egoísta e escacharrarme eu soa sempre!: 

1. Estando no adro da iglesia de Lestedo a Eva ocórreselle matar a un pobre saltamontes, pero non se lle pasara pola cabeza a bronca que lle ía montar Richi "el defensor de los insectos". Ó final chegaron a un acordo, enterralo cunha inscripción que puxera: "Tu asesina no te olvida" e pagarlle unha misa pola súa alma.

2. Posibles profesións para o teu pai: pelapipas, sacahuesosdeaceitunas, cortaquesos, hacer pajitas, vomitólogo, animador de karaoke, cortador de confeti...

3. Hola, está Blas? / No, estoy blos. 

Mamá, ¿por qué no tengo uñas?/ Porque cuando eras pequeño no teníamos dinero y te hacíamos la papilla con ellas.

Hola, ¿está el piloto? / No, está su perro.

Hola, ¿está Blas? / No, hoy no establo.

Mamá, ¿crees que el tumor era maligno? / No hijo, te destrozó el hígado sin mala intención.

Mamá, ¿y qué voy a hacer ahora sin la pierna derecha? / Ponerte el zapato izquierdo. 

4. Eva "sacrificándose" para que o ritmo non parase e desgastásemos a tarima de Metro na concentración.

5. As IN-tonterías dos Dolores de fai uns anos, á volta da festa, na casa de Vedra, cando non había nin papel de Biblia... "Paciencias!"

6. Todos de volta do monte no Lourdes aos coches de choque. Menos mal que non andaba tráfico por alí...

7. Cando o da orquesta América lle regalou a tapa dun tambor firmada a Richi.

8. Romaaaances! E todos en primeira e única fila. Solo faltaba o gitano coa cabra... 

(Des)Confía...

Ultimamente non sei que pasa, pero atópome en moitos nicks/blogs/conversas... cousas como "non confíes nin na túa propia sombra", "don't trust anyone"... ¿Que pasa? ¿Tanta desconfianza a qué se debe? ¿É unha moda?

Creo que é moi triste non poder fiarse máis que dun mismo, non poder ter a seguridade de que unha persoa responderá por ti se che fai falta ou que estará aí se a necesitas. Moi triste estar á defensiva, a ver se hai dobles intencións nas palabras ou accións dos seres que che rodean, sempre buscando o lado malo e pensando que todo o fan para aproveitarse de ti. Iso, que o sepades, non é vida. Non se pode considerar vida cando non disfrutas plenamente coa xente á que aprecias, cando sempre estas a desconfiar.

Tampouco se pode ser ao revés e abrirlle o corazón a todo o mundo, sen detectores de malas compañías que piten a recoñecer individuos no deseados.

Eu antes, fai un tempo, non tiña ningunha dificultade para deixar pasar a xente, sempre que a primeira impresión era boa: "hasta la cocina". Mais a vida vaiche dando paus e máis paus e daste conta de que non toda a xente é como ti cres, non todo o mundo ten corazón noble e aí a decepción é maior. Agora aprendín a ser máis cautelosa (ás veces dinme que a primeira impresión comigo é dunha tía borde, alucinei cando mo dixeron). Máis tamén sei que hai xente boa, na que unha pode confiar infinitamente e que cunhas poucas sesións de coñecemento mutuo a confianza aparece.

De pequeniña...

... sempre dicía "eu de maior quero ser hada madriña", porque me gustaba iso de cumplirlle os desexos ás persoas e facelas felices. E entón, ao ver a miña inocencia sempre me contestaban "Lucía, para ser hada madriña hai que ter poderes, ¿ti tes algún poder?" e eu replicaba "pois por agora non, mais quen sabe, igual aínda non me din de conta... Senón, sempre poderei ser mestra". (Que mítico iso de ser mestra, ¿por que nos gustaría tanto ás nenas?) En fin, que aínda non se me manifestou ningún poder... mais o de ser mestra xa non me entusiasma tanto.

Agora confórmome con dicir que de maior quero ser "Feliz". Semella unha resposta cursi ou típica, mais creo que hoxendía parece que ser feliz pode chegar a ser unha odisea, unha utopía, pouca xente se considera feliz e iso entristéceme, pois non necesitas "hadas madriñas" que che cumplan desexos, senón que todo sae de ti mesmo. Moitos, nesta carreira da Vida teñen que superar asignaturas hueso como "Introdución ao amor propio" ou "Espiritualidade"...

¿Que queriades ser vós de maiores cando erades máis pequenos? Gustaríame sabelo, así que xa sabedes! un comentario dunha palabra tampouco é tanto traballo!

Simplemente...

Gustaríame comer o ceo en nubes de azucre...

... ata morrer de empalago.

 

 

Non fai moito lin en Niebla, de Miguel de Unamuno, "la manía de viajar viene de topofobia (odio al lugar donde uno se encuentra) y no de filotopía (afición a visitar nuevos lugares). El que viaja mucho va huyendo del lugar que deja y no buscando cada lugar al que llega". Eu non o vexo para nada así, pero hai de todo.

Un escritor francés, Anatole France, dixo unha vez "Si exagerásemos nuestras alegrías, como lo hacemos con nuestras penas, nuestros problemas perderían importancia". E canta sabiduría hai nestas palabras. Os seres humanos tendemos a ser pesimistas, por moi optimista que queiras ser. Sempre facemos unha morea dunha frangulla, sempre tendemos a virnos abaixo con problemas que consideramos moi grandes, mais tamén con nimieces. Sin embargo, cando nos pasa algo bo non nos estamos semanas recordando tal felicidade, senón que, como unha a brisa no verán, faite estremecer uns segundos e despois desaparece.

O que hai que ter claro (e cando falo destas cousas, eu tamén me aplico o conto) é que non todo o que sae como un quere son problemas. OS PROBLEMAS case sempre están inventados pola nosa mente, son barreiras que nos impiden aproveitar cada segundo desta vida, é máis, que nos ROUBAN segundos, minutos, horas... ata anos por disfrutar. Temos que poñer o noso mellor sorriso cando vemos ao lonxe que se achega algo que non nos gusta e esperar a que toda a nosa forza interior e boa intención loite e gañe. Mais sei que non é unha loita fácil, tendemos a rendirnos no primeiro ataque, mais se temos sempre presente que non hai máis que esta VIDA (a non ser que creas na vida eterna ou nas reencarnacions), temos que forzarnos a olvidar, ou polo menos maquillar, esos problemas e intentar tirar para adiante, sempre buscando a nosa felicidade.

CARPE DIEM

LIVE FOR THE MOMENT, porque como dicía a gran Janis " 'cause we may not be here tomorrow"

O teatro do crepúsculo

"Y en este proceso es cuando más se luce el muy cabrón (el Sol): con cada haz de luz nos deja tonalidades que jamás podrá reproducir tecnología alguna y su estruendo cegador nos llega abriéndose paso entre las nubes en un ocaso de rojos azules y negros, que alegra nuestro ver con el espectro de belleza más precioso del mundo (...).

Ellos subieron a lo más alto del parque con la única intención de admirar la función de aquella aurora, aquel teatro del crepúsculo, de la luz que muere o de la noche que vence y vive. Y claro, tal espectáculo y tantas tomas de la misma película incitan a la buena charla, a planear, a buscar las puertas que se vislumbraron la noche anterior, a abrirse camino entre los durmientes... a soñar con vivir dignamente: gustándose a uno mismo".

"Vuestros hijos bastardos (asume y sigue)"

Cantas tomas da misma película e sempre me sorprende, deixándome parva por horas... É o mellor momento para soñar, voar e deixarse levar; para compartir con quen queres ou con quen queres coñecer ou simplemente a soas... Viaxes en tren embobada, praias soitarias acolléndome, montes de atardeceres infinitos, edificios pintados de rosa, illas que o arroupan, auga tinxida de tonos violáceos... por los siglos de los siglos.

Por verte sonreír

O outro día estaba a secarme despois de saír da ducha e descubrín que me estaba rindo soa ao recordar momentos de noites pasadas. Encántame cando vou pola rúa metida no meu mundo e vexo que alguén que vai camiñando só vai sorrindo... Algúns din "mira ese, ta tolo", mais non, a min o que fai é arrancarme outro sorriso. De verdade, é xenial. A mín pásame moitas veces. Non son das que fala soa, mais si das que se rí soa.

E xa está.

 

Máis Coelho

"Terror en cada una de las personas que había en aquella bonita playa, en aquel atardecer que dejaba sin aliento. Terror de quedarse solo, terror de la oscuridad que poblaba la imaginación de demonios, terror de hacer alguna cosa ajena al manual de urbanidad, terror al juicio de Dios, terror de los comentarios de los hombres, terror de la justicia que castigaba cualquier falta, terror de arriesgarse y perder, terror de ganar y tener que convivir con la envidia, terror de amar y ser rechazado, terror de pedir un aumento, de aceptar una invitación, de ir a lugares desconocidos, de no conseguir hablar una lengua extranjera, de no tener capacidad para impresionar a los demás, de hacerse viejo, de morir, de hacerse notar por los defectos, de no ser notado por las cualidades, de no ser notado ni por defectos ni por cualidades.

Terror, terror, terror. La vida era un régimen de terror, la sombra de la guillotina".

Atopei isto por aí e a verdade é que me gustou bastante, así que aí vai. Consiste en contestar a unhas preguntas cos títulos das cancións de un grupo que che guste. Como me gusta perder o tempo cando non o teño... 

GRUPO: Mogwai

-¿Es home ou muller?: Moses, I amn't (Moisés non son)

-Descríbete: Friend of the night (Amiga da noite)

-¿Como te ven os demais?: Helps both ways (Axuda das dúas formas) / Travel is dangerous (Viaxar é perigoso)

-¿Como te sintes?: I know you are but what am I? (Sei que es, pero ¿que son eu?)

-¿Como describirías a túa última relación sentimental?: Killing all the files (Eliminando tódolos archivos)

-Describe a túa actual relación con alguén: Hunted by a freak (Cazada por un freak) / Close encounters (Encontros cercanos)

-¿Onde che gustaría estar agora?: Emergency trap (Saída de emerxencia)

-¿Como es respecto ao amor?: May nothing but happiness come through your door (Pode que non entre máis que felicidade pola túa porta)

-¿Como é a túa vida?: Yes! I'm long way from home (Si, estou bastante lonxe da casa)

-¿Que pedirías se tiveras un só desexo?: Take me somewhere nice (Lévame a algún sitio bonito)

-Escribe unha cita ou frase famosa: No education=No future (Sen educación non hai futuro)

Promesas que no valen nada, nada, nada

"-Me prometiste que, si te acompañaba, responderías a todas mis preguntas.

-En primer lugar, nunca creas en promesas. El mundo está lleno de ellas: riqueza, salvación eterna, amor infinito... Algunas personas se consideran capaces de prometer de todo, otras aceptan cualquier cosa que les garantice días mejores. Los que prometen y no cumplen acaban sintiéndose impotentes y frustrados, tal como les sucede a los que se aferran a las promesas"

Fragmento de El demonio y la Señorita Prym, de Paulo Coelho.

Cuadro de Arthur Robins, The false promises of culture.

 

Abróchense los cinturones

Como dicía esa vella prematura chamada Mafalda "¿y si en lugar de planear tanto, voláramos un poco más alto?". Ese é o meu consello para a xente que basa a súa vida en plans, en castillos no aire, proxectos a longo prazo que nunca se sabe se se cumplirán. Se tes a cabeza chea de cousas que facer nos vindeiros anos, nunca aproveitarás o que fas no día de hoxe, pois tódalas túas accións estarán condicionadas. E se chega ese momento meta no que supostamente ías ter/facer iso que planeabas e por algunha razón non o conseguiches, a decepción elevarase a 10.

Está ben ter sempre algunha idea lixeira do que queres e non queres do teu futuro, mais sempre hai circunstancias que te cambian ou que cambian o teu destino. Sempre hai que deixar a porta aberta á improvisación, á espontaneidade, aos arrebatos momentáneos e, sí, á inseguridade. Todos estos son os que fan que voemos alto, que esteamos vivos. Aínda non comprendo á xente que con 20 anos sabe (máis ben cre saber) con quen se casará, cantos fillos terá, donde vivirá...

Xa sei que ás veces é mellor non voar se estamos dominados pola vértixe, máis sempre hai que arriscar, porque senón esta vida pode ser moi aburrida.

Feliz

Sabes por qué estaba tan empeñada en dicirche aquelo, o de que "qué pena, vai ser como un sábado normal"? (que conste que sería de puta madre, porque os sábados normales pásoo xenial) e cando Richi me dicía que tiña partido, que Dabiz tiña Celas, que Diego igual non saía, que Eva ía a Astorga, que Rebe non podía, que Cocos estaba colgado de pelas, que... me jodía tanto? Pois porque este igual era o último que podía celebrar aquí con todos. E ti, contra vento e marea conseguiches facer que fose unha noite tan especial. Moitísimas gracias. Foi o mellor regalo que me puideches facer. Lembrareime sempre. Tanta xente á que quero xunta...

"Más que a mi vida".

E gracias a todos, en serio, mil veces volo dixen e volo direi. Da gusto ter unha familia así.

Coma un furacán... somos.

“El mono es demasiado bueno como para que el hombre descienda de él”, dixo un día Nietzsche. É así. E algúns dirán “que rollo máis pesimista levas, non?”. Pois non, é realista, non pesimista. Non me quero meter en teorías filosóficas do tipo Rosseau vs. Hobbes (o home é bo ou malo por natureza), simplemente básome en feitos. O home é a especie máis intelixente, pero tamén a máis perigosa. Tódolos animais aportan algo á natureza e só matan por supervivencia (salvo o caso da amantis e un par máis), mentres que nós só nos adicamos a destruila. Ademais de destruir fauna e flora, nos autodestruimos. Vivimos a ritmo de apisonadora. Demasiada sangue fría mesturada coa quente, que calla e estoupa. E falamos de plagas de insectos, cando nós somos a maior plaga que viviu e vive este planeta. Ata a mosca máis insignificante pon o seu grau de area axudando a descompoñer.

E diredes (e sei) que estou a xeneralizar moito, pero por moito que non queiras facelo, ti tamén pos o teu grau de area na destrución masiva. Ti e eu. Todos.

Penso que cando morra o último ser humán, haberá unha xuntanza dos animais e dirán “Joder, por fin morreron eses pesaos, mira que lles levou tempo”. E vivirán aliviados, pero sufrirán as consecuencias do noso paso. E o último oso pardo, sentado nun tronco talado, comentaralle a un dos tres últimos tigres blancos “que cabróns eses, que ademais de matarnos por cartos ou por diversión, nos mataban sabendo que nos extinguíamos”.

Poucas ganas de escribir tanto que hai que dicir.

“Y siempre es igual”

En Terra de Ninguén

Sego en Terra de Ninguén, onde o espacio é infinito e o tempo efímero, onde só se pode entrar de un(ha) en un(ha), aínda que caiban miles e miles. Nela o ceo voa tan baixo que parece que che peina o pelo e o que ves é un soño e o que soñas non o ves. Onde existe un fío musical de cables invisibles e a area faiche cóxegas nos teus pés desnudos (porque en Terra de Ninguén hai que entrar descalzo, para pisar máis forte e deixar huella). Alí non hai quen mande porque non hai que mandar, cada novo cidadán desta terra segue a súa lei. Alí reflexionas, escoitas, sorrís soa, cantas en alto, saltas e amas.

Acaparerei Terra de Ninguén ata que me bote o seguinte... Espero que nunca!

¿Como que odias ao SOL?

O SOL ten un efecto "anti-depre" que está recoñecido pola medicina desde a Antiguedade.

O SOL excita a retina e estimula unha reacción química en cadea que estimula as endorfinas (hormonas da felicidade) e a serotonina, unha sustancia química que o corpo xera cando estás namorado, relaxado e feliz. Ademais relaxa a musculatura e mellora o estado de ánimo.

O SOL ten efectos beneficiosos sobre o humor, estimula a glándula pineal e combate o Trastorno Emotivo Estacional (TEE) asociado á depresión ao aburrimento invernal.

Así que non me digas que "que asco, odio el sol, vamos para la sombra", porque cada día que o SOL sae deberíamos sentirnos afortunados e deixar que nos eleve a nosa felicidade, se se pode elevar máis.

P.D: a que a foto se parece ao que podes ver pola fiestra hoxe? chove, chove, chove... tampouco odio a chuvia. algún día falarei dela.

E mil cousas máis

É unha pena que só poidamos capturar imaxes cunha cámara ou sons artificiais cunha grabadora.

Gustaríame poder gardar nunha caixiña o olor do mar de Cornwall para comparalo co de Galicia.

Encantaríame ter unha caixiña co son perfecto das cascadas de Golitha, de forma que cada vez que a abrise escoitara o murmullo da auga esvarando polas pedras e as follas das árbores moverse polo aire que sube delas.

Gustaríame conservar o sabor dun xeado de Honeycomb e notar cómo se derrete nos meus beizos.

Poder volver sentir as caricias de Lisa na miña cara dicindo "we make a good team" ou a suavidade do fuciño de Jack ou de Peter, xunto con esos ollos de profunda tristeza.

...

Que me avisen cando inventen tal artefacto...

Non me gustaría acabar tan aferrada a unha persoa que por moito dano que me fixese eu a seguise querendo.

Non me gustaría acabar tan namorada dalguén que bote abaixo tódolos meus plans e creencias e os sustitúa polos seus sen eu darme de conta.

Ás veces hai que intentar ser fríos e manter a cabeza a unha distancia apropiada do corazón, porque senón á larga sempre saes perdendo.

Onte foi un día raro

Despois de coller un tren eu soa no que a temperatura marcaba -06º (o cal podía ser facilmente crible porque estaba tiritando de frío, pois levaban o aire acondicionado baixísimo) cheguei a Compostela. Alí na estación...

Un rapaciño duns 17 anos saía do meu vagón facendo coñas con dous amigos e levaba unha bolsa azul cunha caixa de zapatos dentro. Á saída do tren había uns 7 policiais nacionais e chamárono para que lles ensinase o que levaba (debera haber un chivatazo). O rapaz ó ver que se lle acercaban á bolsa tirouna dentro da estación e intentou empezar a correr. E ao máis estilo peliculero dous policías tiráronse (literalmente) enriba del, empezaron a berrar, un agarrándolle as pernas e un brazo e o outro agarrándolle o cuello contra o chan, facéndolle comer a merda dos zapatos que arrastrabamos. A verdade é que quedei alucinando por un rato. Unha caixa enteira de zapatos. Menor de idade. A lo "Cops". Violencia... Deume pena o rapaz, non porque o pillaran (que se joda), senón por meterse nesa merda.

Chego a casa, saúdos, traballo un rato e... mariscada. Sí, algo raro tamén, non se vai de mariscada tódolos días. Cea cojonuda. Decidimos ir á Estrada un ratiño a ver no Soho aos de Knell. Vemos aparcar a uns metros catro furgonetas da Guardia Civil. Non lle damos importancia, aínda que nos chocou. Non relacionamos. "No Soho nunca pasa nada", pensei. Entramos e estaban a soar as primeiras notas. Saúdos.

E entra un guardia. Ponse no centro do escenario e comeza a gritar "Este concierto se ha acabado, enciendan las luces!!". Luces que nos cegan. Linternas. Verde por 10. "Todos contra la pared!! Preparen los carnets". Mirámonos flipando. Reminiscencias de outras épocas, épocas de represión. Vergoña allea. Puto noxo e rabia. "Identifíquense!!!" Rexistros minuciosos. Abren tódolos bolsillos de todo o que leves enriba. Tódolos ocos posibles. Toqueteo. "Te registraron? Pues fuera!!" "Despejen la salida". Fóra chovía. Non podíamos entrar. Pasaran 20 minutos cando sairon e rompemos en aplausos irónicos a tal espectáculo "Que toquen los verdes!!".

Vaia maneira de joder un concerto. Por que se deixan levar polas pintas? Se fosen a facer rexistros deses a un pub de pijos ou a un pachanguero tamén encontrarían merda, se cadra máis aínda que non aparenten... Non digo que alí non houbera nada, pero digo que sempre lle toca aos mismos. Total, que non encontraron o que querían, salvo joderlle a noite aos do local e non permitirlle máis concertos. Aínda non sei moi ben o que pasou nin por que, mais sei o que veu á miña cabeza. Este é un mundo de tolos.