Por verte sonreír

O outro día estaba a secarme despois de saír da ducha e descubrín que me estaba rindo soa ao recordar momentos de noites pasadas. Encántame cando vou pola rúa metida no meu mundo e vexo que alguén que vai camiñando só vai sorrindo... Algúns din "mira ese, ta tolo", mais non, a min o que fai é arrancarme outro sorriso. De verdade, é xenial. A mín pásame moitas veces. Non son das que fala soa, mais si das que se rí soa.

E xa está.

 

4 comentarios

[Anita - 12 de enero de 2007 - 12:15]

Vai ser q eu tamén me teño q unir á xente q se ri cando vai soa pola rúa! q lle vamos facer... somos así!

[taninha - 11 de enero de 2007 - 14:45]

ai lu...a min pásame o mesmo...recordos ou soños que che fan sorrir...eso é que a felicidade existe anque só sexa por momentos...felicidade da boa...rodeada do melloriño...
eu se lle chamase tola a esa xente sería só por envexa, co cal, ríome tamén e santas pascuas que a envexa é moi mala..:P
que terás gardado ti nas túas retinas e na túa memoria???seguro que non cousas do último treito da noite coruñesa...
quérote

[gabi - 09 de enero de 2007 - 23:41]

si es lo que yo digo...menos materialismo, y más reir y follar

a mi me sorprende no la gente que rie por la calle, sino la gente que mira con cara de odio y desafio a todo el que se cruza...esa gente vive en la selva del occidentalismo

evadámonos en los recuerdos!

[xurxo - 09 de enero de 2007 - 20:19]

eu normalmente vou sonhando so pola rua, e o final acabo confundindo a realidade coa ficcion, e todo canto vexo pode ser un inimigo ou un amigo, ou un amor ou un desamor. e logo din q estou tolo e rinse, mais o que nom saben é q a todos nos engana o xenio maligno.