A música...

...é arte.

...é unha forma de vida.

...é unha droga.

...é unha terapia.

...lévate de viaxe gratis.

...é soñar.

...é un alivio... e un tormento ás veces.

...é unha lingua internacional.

...é diversidade.

...seca bágoas... e axuda a chorar.

...fala contigo.

...enche os teus silencios.

...axuda a recordar... e a olvidar.

...pode pasar desapercibida e deixar huella ao mesmo tempo.

...

...É VIDA.

Cal é a túa banda sonora vital? A miña fórmana miles e miles de cancións diferentes. Momentos asociados a cancións e cancións asociadas a momentos. Recordos... Feitos... Soños...

 

 

"¿Por qué han de ser escondidos los secretos y los sueños?"

Se non o fixéramos, sempre poderíamos saber respostas a moitas preguntas. As persoas somos realmente complicadas. Un "si" pode ser un "non" e un "non" un "si". Unha mirada de odio pode esconder un "quérote" e un bico pode mollarte con desprezo oculto...

¿Onde están os nosos libros de instrucións?

 

 

Sentindo...

"Con los pies en el suelo y las manos levantadas.

Observarse adentro desde fuera

y mirar afuera desde dentro.

Conectarse para actuar y...

desconectarse para soñar.

Al conjunto de estos actos se le llama estado Ingravitto".

 

En días de sol como hoxe, nos que a felicidade corre polas miñas veas gustaríame facer como en Melissa P., enfundarme os cascos coa miña música, cerrar os ollos e deixarme levar en medio da rúa, levantando os brazos, movéndome ao son de cada nota e intentando sentir cada partícula de luz e aire coa punta dos meus dedos, aislándome do exterior e voar sen ás.

De vuelta... y vuelta...

Xa estou aquí de novo, tras un mes de ausencia por esta pequena terra, miña e de ninguén ao mesmo tempo...

"Que tal?!" preguntarédesme. E eu o primeiro que digo é "Xenial. Deume moita pena volver". E aí queda iso. Son incapaz de facer un breve resumo do que vivín, do que experimentei e do que sentín nesas 3 semanas. Podería votar horas e horas falando de anécdotas, de conversas, de sentimentos, de plans... Algunhas xa tivéstela oportunidade de ir sacándome información, outr@s aínda non. Mais non me gusta facerme pesada, así que se alguén quere saber que pregunte.

Moitos dos posts que publique a continuación serán cousas que escribín no meu pouco tempo, ou simples anotacións e observacións. Esos 20 días influiron moito en min, afianzaron cousas que xa cría e abríronme os ollos en outras.

Sen máis volvo a resucitar este espazo...

Volando voy, volando vengoooo

Mañá espérame un día bastante movido e nunca mellor dito. Vou utilizar miles de medios de transporte e escoitar horas e horas de música, pois é o que queda.

Teño que coller un avión a Londres (Stansted), dalí coller un bus que me leve ao centro de Londres (2 horas e media de bus!). Despois teño que chegar ata a estación de tren London Paddington (vía bus/taxi/metro) e alí coller un tren que lle leva 4 horas chegar ata Bodmin por fin ás 10 e pico da noite. Alí virame a buscar unha señora moi amable dun Bed&Breakfast (unha clase de pensión) onde durmirei esa noite. Ó día seguinte: presentarme na residencia Churchtown.

Para os que vos preguntedes qué carallo vou rañar alá, pois dicir que vou facer algo que me gusta durante 3 semanas. Vou practicar o inglés traballando de voluntaria. Trátase dunha residencia de vacacións para xente minusválida onde se organizan excursións, actividades, saídas... fas compañía, axudas a que sexan felices. Así que eu axudo alí ó que me manden e eles a cambio danme un sitio para durmir e comida, ademais dunha pequenísima axuda para os gastos de viaxe. Vai ser pouco tempo, pero máis vale algo que nada, non? Así que os que estades desexando que marche, dicirvos que volvo o día 28, para seguir jodendo un pouco máis por terras galegas.

Se teño oportunidade xa irei informando sobre como me vai por alá.

Namentres non nos vemos ou falemos: a coidarse moito, que eu farei o mesmo.

E aínda que teño moitas ganas de ir e sei que vou a disfrutar ao máximo, que sepades que se vos vai botar de menos...

 

Pasando o rato...

Sempre odiei estos e-mails en cadena, pero hoxe, non sei por que, apetecíame publicar un. Pos que teñades pouco que facer... 

-Cando estás mal, onde prefires ir para olvidarte dos teus problemas?: pois gústame sair eu soa a dar un paseo coa música alta, a poder ser de noite e con lúa chea
-Bicos ou abrazos?: creo que un bó abrazo, dende o corazón.
-Que libro estas a ler?: pois este verán non tiven tempo para ler, mais comecei con "Historia de Galicia", xa que me parece interesante coñecer a nosa historia de arriba abaixo para entendernos a nós mesmos.

-Cres no amor a primeira vista?: Antes non e ríame del, ata que o sufrín.
-Xogo de mesa preferido? Un parchís con trampas, un chúpate un par inventado, un monopoly acabado... infinitos

-Olor q che gusta?: herba recén cortada
-Sonido favorito?: auga sobre auga (chuvia sobre un río, unha cascada, o ir e vir das olas...)
-Peor sentimiento no mundo?: o odio
-Color favorito? o verde é un deles.
-Cando terás fillos?: non son meiga polo de agora... cando queira.
-Perdonarías unha infidelidade da túa parella?: se mo di el si.
-En estos momentos odias a alguien?: si, pero a ninguén en concreto (a parte dos políticos como Bush), senón á xente repugnante que hai polo mundo adiante.

-Odiaches algunha vez tanto como para querer matar a alguen? non e espero que nunca
-Gardaches secretos algunha vez?: moitirmos
-Tiveches un amigo imaxinario cando eras pequena? non
-Algunha vez quixeches pegar a un amig@? nunca
-Hai alguien que xogue cos teus sentimientos?: si, mais non "amorosos".
-En que pensas?: nesta noite, que xa son os Dolores, vai ser unha gorda, pero tamén a despedida en condicións do verán.
-Estas falando con alguen? si, estou a manter un dialogo conmigo mesma...
-Nestas ultimas 24 horas choraches? non (creo)
-Cres en ti mesma?: totalmente
-Cres nos teus amigos?: Por suposto, porque son os meus amigos e eu procuro escoller ben.

-Gústache alguén?: por gustar, gústanme tódalas persoas ás que quero... :D

-Estiveches namorada algunha vez?: creo que esas son palabras maiores, por eso digo que non, gustáronme moito algunhas persoas, pero creo que para estar enamorado ten que ser algo conxunto. eu enténdome.

-Lugar onde che gustaría ir de vacacións: calquer sitio do mundo.

-Amaches tanto a unha persoa como para chorar?: sí. bágoas sin sentido.

-Flor: lilios rosas. Tamén pampirilu, por suposto.

-Amor platónico: non gasto deso.

-Mellor sentimento do mundo: a felicidade.

-Que cambiarías da túa vida?: nada, a miña vida é a que me fixo ser como son e gústame así.

-Eres supersticiosa?: non, aínda que teño algo especial co número 28... non é que me de sorte, pero sempre me pasa algo con el...

-Que cousas che molestan?: a hipocresía, xente falando ao mesmo tempo, as celestinas, ter os pés fríos, que me mollen as gafas, a avaricia, os resabidos...

-Usas paraugas cando chove?: depende do meu estado de ánimo. normalmente non me gusta cargar con él, aínda que se vou a clase lévoo. Mais tamén me encanta mollarme cando vou dando un paseo, que me esvare pola cara e me pingue o pelo...

 

Son unha yonki

Sí, o que oídes. A moitos entraralle a risa e dirán “Sí, Lu, xa o sabemos, pero tampouco é para tanto”. Sí que o é. ¿Sabedes qué é síndrome da abstinencia? ¿O mono? Algúns saberano por propia experiencia, outros de oídas, outros por películas, mais nada como sentilo ti mesmo. Unha persoa, cando recibe unha dose continuada dunha droga ata tal punto que crea unha dependencia física e psíquica desa sustancia, considérase un drogadicto, un yonki, un chámalleX. Cando esa misma persoa, por algunha razón, deixa de consumir esa droga sufre da síndrome da abstinencia, o que todos coñecemos como o “mono”. Sínteste con desexos moi fortes de volver a ter a túa dose e se non a tes, sínteste mal. E pensas en cal será a próxima vez que poderás disfrutar dese alivio, deso que tanto che gusta e che calma o sufrimento.

Son unha yonki dos amigos. Soa raro, pode que estúpido, mais así é como me sinto moitas veces. Acostúmbraste a ver a xente tódolos días, a pasalo ben con eles e despois fáltache un par de días e sínteste como que che falta algo, como que queres volver a ter outro chute de risas, de conversas, de bicos e apertas. Menos mal que os peores días són os 7 primeiros.

Uns van e outros veñen, marcho de Vigo e boto en falta ás rapazas, cada unha nunha punta do mundo e marcho de Lestedo e boto en falta a toda a tropa. Mais nunha semana acércase o meu periodo de desintoxicación. Será duro. A algúns véxo@s de visita en visita, dende Madrid, Coruña, Ponferrada...son unha droga forte, que te deixa kao en poucos días, mais acostúmaste a doses pequenas e intensas. Outros velos de festa en festa, día sí e día tamén. Pasan dúas semanas seguidas (sen chegar á sobredose, claro) e acaban as festas, chegan os días sen nada interesante que facer e buscas calquer excusa para velos, sexa unha casa abandoada, unha partida de parchís, unha terapia de choque ou unha auga mineral sen gas e sen tapa. E se che din que non, se pasas uns días sen velos, fáltame algo. E despois están esas dúas lerchas que pasan un verán comigo enteiriño, TÓDOLOS DÍAS, durante máis de dous meses e chega un día e plaff, xa está. Comeza de novo o curso, as findes intensas, as conversas por messenger, as escasas chamadas, os e-mails kilométricos...

Non me da chegado este sábado.

Alguien debería inventar qué podemos hacer
con las cosas que no sirven para nada y que no podemos tirar
Mi matadero clandestino hace algo parecido
Qué le voy a hacer si no vamos a la misma velocidad

Si suelto el alma por la boca y todo el día me despisto
La radio no funciona, esta peli ya la he visto
Si no quiero hacerte caso y tengo goteras en el corazón

Qué puedo hacer si ya no te quiero
Si ya no quiero verte más
Sólo quiero estar en mi matadero, en mi vertedero
Sólo quiero descansar y guardar la ropa

Sólo puedo recordar...
Mi matadero clandestino como mi escapada
Si me dices que no si me dices que no
Nuestra vida está doblada
ya descubrí... my big station

My Big Station va en movimiento sincronizado
Y él nunca me ha fallado
Reconozco enormemente cuando todo está empezando

Si algún día tú te vas a mí me da igual
Si algún día yo me voy tú te morirás
Eso sólo son patrañas no me creo nada
Si te pones a gritar me verás la cara
Qué le voy a hacer si no vamos a la misma velocidad

Qué puedo hacer si ya no te quiero
Si ya no quiero verte más
Sólo quiero estar en mi matadero, en mi vertedero
Sólo quiero descansar y guardar la ropa

Sólo puedo recordar...
Mi matadero clandestino como mi escapada
Si me dices que no si me dices que no
Nuestra vida está doblada
ya descubrí... my big station
Ya descubrí... my big station
Si me dices que no si me dices que no
My Big Station
Si me dices que no si me dices que no
My Big Station
Si me dices que no si me dices que no
My Big Station

 

MOMENTO SURREALISTA DA NOITE DO SÁBADO: MI MATADERO CLANDESTINO NA LENNON. (momentazo)

Voar, correr, olvidar... neste momento todos son sinónimos de fuxir

Teño ganas de marchar xa. Non sei onde, mais quero irme. Si, quero fuxir.

Por moito que me pese, por moi egoísta que me pareza neste momento ou en calquera, quero poder volver a vivir cada instante.

Levo un verán moi bo e levo un verán moi malo.

Depende de a que hora decida facer a avaliación. Se me colles na casa, pode ser que che diga que todo é unha puta merda. Menos mal que as horas que paso nela redúcense a cando durmo, como e me cambio. Mais despois penso en todo o demais, en tódalas noites de festa, charlas, tolemias, risas, chorradas, máis locuras... e a balanza cambia cara o outro lado. Aínda bueno que me podo aferrar a eso... que teño xente que me faga olvidar durante horas, consciente ou inconscientemente do favor que me fan.

Mais esta situación faise insufrible. Gústame estar aquí sen ter preocupacións, durmir sen malos soños, rirme, velos rir, falar sen tapuxos. Confórmome con falar, algo que aquí se fai difícil cada día que pasa.

Onte chegoume a miña vía de escape tan ansiada: a carta de aceptación como voluntaria en Inglaterra. 3 semanas lonxe desto. Aínda que como son adiviña, sei que non me vou despegar delo, que o teléfono será o fío que me manteña amarrada a tantos kilómetros de distancia. Espero equivocarme.

E despois, reenganche coa volta a Vigo. 5 días de descanso VS 2 de ralladas.

Non fagades caso. Non preguntedes. Eu enténdome...

Gracias a todos aqueles que me fan a vida un pouco máis feliz cada día. Disfruto cada minuto que a vida me permite disfrutar.

 

Viaxemos en nube

Pon unha canción que che faga voar e deixa meterte nesta imaxe.

Imaxina que está o día totalmente despexado salvo unhas cantas nubes tímidas que van flotando, bailando ao son da túa música.

E ti decides subir nunha e deixar que as follas desas árbores brancas che acaricien suavemente a túa pel.

E entón velo todo claro.

Felicidade.

 

P.D. Recomendacións

Explosions in the Sky-The only moment we were alone

Godspeed You Black Emperor-Speed Garage

Sigur Ros-Gong

Kings of Convenience-Build Up

Mogwai-Travel is dangerous

Ves a Vanuatu? Non fai falla. Ti podes ter o teu Vanuatu se queres

O outro día ficaba impávida escoitando ao meu avó mentres nos contaba historias da súa xuventude, de cando non tiña un can, de cando tiña que traballar para a toda familia e sacar adiante aos seus tropecentos irmáns menores. E contaba que recordaba aquela época da súa vida con moito cariño, porque apesares do duro traballo que supoñía aquelo, era feliz. Calquer momento que tiña libre disfrutábao plenamente, de festa, de mozas, na casa, de troula cos amigos... Mais era feliz sen ter cartos.

O outro día falaba cunha persoa á que quero moito e dicíame que a súa máxima ilusión nesta vida é conseguir un Porche nonseiqué, non por fardar de coche, senón porque lle gusta conducir e sería feliz tendo un. E así pasa os días, vivindo desa ilusión, xogando á lotería, á bonoto, á quiniela... coa esperanza de que nunha desas lle toque e poder facer realidade o seu gran soño. Dóeme moito que pense así, gustaríame facerlle ver as cousas dende outro punto de vista, mais xa van moitos anos e non cambia... O meu soño é ser plenamente feliz e él díxome que sería plenamente feliz só desa forma.

O outro día, na casa de Miriam, ensinoume a súa reliquia que tiña moi ben gardada, o seu primeiro billete que cobrou no seu primeiro traballo. Un billete de 10 euros. Aparentemente non ten nada de raro. Mais cando mo ensinou souben perfectamente por qué o gardara. Irónicamente no seu primeiro salario xa lle chegaba a mensaxe. Escrito en tinta azul decía algo como "Os cartos son unha merda. Acabemos co trueque. Todo é de todos".

E o outro día vin no telediario que a illa de Vanuatu, no Pacífico, unha illa na que non chegou o desarrollo, encabeza a lista dos países máis felices de todo o mundo. Un país sen o medioambiente danado, cunha longa esperanza de vida, no que non existe un exército, no que a democracia ten unha longa historia e no que os seus cidadáns son felices co pouquísimo que teñen.

A ambición e a avaricia son venenos corrosivos que se menten no teu sangue e que poucos antídotos existen para limparcho. Ás veces podes parecer feliz, pero é todo mentira. Pura falsidade. Porque queres máis e máis, e non es feliz nunca. Son coma un saco sen fondo. Canto máis tes, máis queres. E se non tes nada, eres infeliz porque ves aos outros e envexas. Esto sempre foi así, pero en cantidades menores, pero esta sociedade que coñecemos hoxendía fixo que se multiplicase por 1000. O trueque sempre existiu. "Esto é meu, aquelo é teu, cámbioche o meu polo teu" sempre existiu. E por moito que eliminemos os cartos, sempre cobrarán valor unhas pedras ou unhas cunchas ou uns microchips, calquera cousa que poida servir como elemento de pago nun intercambio. O que temos que cambiar é a nós mesmos. Cada un de nós. Abrirse de miras. Darse de conta que só hai unha vida e que non vale a pena malgastala soñando con cartos, futuras ilusións. Que hai que vivir o día a día e co que tes. Que os cartos non compran a felicidade. Ti fas a túa felicidade.

E xa estou farta de que me digan "Ti es coma o tipo ese do anuncio dun cochazo, que vai de jefe cantando maldita hipocresia, maldita sociedad, odio el dinero e despois tes un A3". Xa estou farta de dar explicacións. Quenes me coñecen, saben o que penso, saben por qué teño ese coche e que foi como un embarazo non deseado.

Mais para confirmar que "as apariencias enganan"

Un día un amigo díxome que eu era naturalidade, que era unha das persoas máis naturais que coñecía, que me mostraba sempre tal e como son. Ese amigo sei que o dixo dende a alma e dende a alma doulle as gracias, porque nunca tal cousa me dixeran. Fíxome pensar moito. Aínda sigo a pensar. Estes días (por no dicir "toda a miña vida") síntome pendurando dunha corda, non encontro o equilibrio que me satisfaga. Estou moi cansa, cansa de buscar e non atopar, de dar e non recibir, de facer cousas que non quero facer, de calar, de fuxir, de evitar... Non vexo o momento de botar a voar.

Alegreime moito de que me dixera eso, porque eso demostraba que unha das persoas que terían que ser das máis influíntes na creación da miña personalidade non o fora. Alguén que ten como máxima filosofía (cito) "as apariencias son o máis importante" e que ten unha vida que se basa en finxir e ferir non conseguiu transmitirme esos valores tan "fundamentais". Eu quero ser eu.

Despois dun tempo pensando, dinme de conta que ao fin e ao cabo sí que foi moi influinte na miña vida, pois, aínda que resulte duro dicilo, conseguiu que chegase a representar o modelo do que non quero ser nunca.

Non todo o que reluce é ouro, din.

Esto é o que lle aconteceu a un vello daquí cerca

Imaxina por un momento que teu avó acaba de recuperarse dunha trombosis que lle imposibilita falar e desenvolver outras capacidades. Imaxina que sae a dar un paseo ás nove da mañá e son as dúas do mediodía e aínda non chegou. Imaxina que todo o pobo se revoluciona para buscalo e estás desesperad@ pola súa desaparición, por que lle puidese ter pasado algo grave.

Entón soa o teléfono:

-¿É aí a casa do señor Juan?

-Sí, aquí é, ¿sabe algo?

-Vinde a buscalo que está tirado nunha cuneta.

Non se identificou. Non dixo qué cuneta. Mais a familia aférrase ao que ten e coma tolos comezan a rastrexar cunetas de toda a comarca, pensando que igual caera ou que alguén o atropellara e dérase á fuga...

Ao final, alá á noitiña atopan ao señor Juan nunha mina de auga, onde caera ao perseguir aos cans que se lle escaparan. Emocionado, choraba porque o atoparan, xa que ao non poder falar, non podía pedir auxilio e menos intentar trepar.

Agora cabe preguntarse: ¿por que a xente é tan mala? ¿Cal era o fin daquela "broma"? O que conseguiu foi que perderan o tempo buscando nas cunetas e que o pobre señor estivera agonizando dentro dun pozo coa esperanza de que a alguén se lle ocorrera mirar alí. A xente non ten corazón. Con tantas personas malvadas no mundo non cabe descartar esa teoría de que o home é malo por natureza. Sorte de non atopar moitos no meu camiño.

 

 

Pilas recargadas

Baixamos do bus e vímolo. O mar iluminado por un sol enorme e laranxa que cegaba. Era cedo pola mañá para os que se erguían, tarde para os que chegabamos.

Este ano Ortigueira foi a mellor carga das miñas baterías que podía pedir... Grande, moi grande. A xente que non vai porque di que non lle gusta ese rollo é porque nunca foi. É unha pena... É certo que alí hai de todo, mais de todo haino en tódolos sitios. É certo que xa non conserva tanto o espíritu hippi, celta..., que hai bakaletas, pijos, de todo... Mais estes tamén inundan o resto dos festivais, son unha plaga. O segredo está en ti e na túa xente. Se te xuntas con xente que realmente aprecias rompes barreiras, límites ilimitados e voas de felicidade. Estes catro días foron un moi bo comenzo do verán. Botei a xente en falta, pero para outra será. Da gusto convivir cos amigos dos meus amigos como se nos coñecesemos de toda a vida.

Compartimos comida, bebida, conversas, timbales, bongs, tempo, momentos borrachera-amor-quégrandesonmisamigos, segredos, tendas, espacio, sabiduría, amenceres, baños, lume...

Aprendemos máis dos outros, aprendemos sobre os puntos heroicos, que se lle das tres voltas a unha botella con gas quítasllo, que se pos as tapas do pan de molde cara dentro engañas á vista e sabe normal, que a auga da ducha non está tan fría como din, que donde caben catro caben doce, que se nos din que non hai saída, non hai saída, que coa música folk é imposible estar quieto, que por moito que te laves aos 5 minutos xa tes merda na pel...

Rimos a máis non poder. Estiven a chorar tódolos días, a tódalas horas.

Cantamos cancións descoñecidas, cancións míticas, cancións infantís, himnos, cancións populares...

Bailamos sen parar. Sen parar. Bailamos na acampada con madrina, bailamos no pobo cos ritmos frenéticos do folk, bailamos coa timbalada (batukada para algúns) ata as tantas da mañá, bailamos nunha carpa ao ritmo de ska, bailamos nunha carpa ao ritmo do chunda chunda (que risas), bailamos Muchachito dúas veces o mismo disco noutra carpa... Sen parar.

Inventamos xogos, normas, ritmas, chapatanpar...

...

Miles e máis miles de cousas. Para repetir sen dúbida.

Espero que cada ano supere ao anterior, como fixo este.

"Eso es una pijada, yo le tengo el mismo respeto a un atún que a una lechuga" (Aida, tenía que ponerlo...)

 

Pola fiestra aberta escoitaba unha loita entre o piar dos paxaros e o ruido dos coches pasando, un man a man que gañaron os primeiros. A néboa batíase coa claridade para deixar a escuras o cuarto. Alí a miña cabeza daba voltas e máis voltas o cal, a pesares de ser sábado pola mañá, non estaba ocasionado polo alcol.

¿Sabedes eses momentos nos que fagas o que fagas, pase o que pase, vas sair perdendo?

¡Que fácil son as cousas unhas veces e endemoniadamente complicadas outras...!

 

 

Lucía

Seeeeeeeeeeeeica 10.000 nenas foron bautizadas como Lucía no 2004 e é o nome máis usado en Galicia e en España nestes últimos anos...

Moita xente di que o nome dunha persoa é a forma de identificala, que canto máis común é o teu nome máis común eres ti. Hai pais que se matan a buscar nomes "orixinais" para que os seus fillos poidan ser persoas únicas. Eu simplemente creo que unha persoa é única polo que fai e o que pensa, independentemente do seu nome. O nome é simplemente unha forma de poñer unha etiqueta a algo para poder referirse a eso. A min gústame Lucía e xa me da igual que haxa miles e miles de rapazas co mesmo nome. Soa diferente dependendo quen o pronuncie, soa diferente se me chama miña nai ou se o fai un profesor, non é o mesmo nome o que berra meu pai ou o que pronuncia un amig@ ao falar de min... Lucía soa diferente en diferentes beizos.

Xa van varias persoas que me din que son unha persoa bastante reservada (que non significa tímida). Eu só digo que falo cando teño algo que dicir e que intento escoitar sempre, porque é cando máis aprendo. Mais non levo nunca unha máscara, intento deixarme ver á xente que quero que me vexa.

Lucía, Lu, Lusi, Luci, Lukaia... Dame igual, mentres ti sepas quen son.

¡El frotar se va a acabar!

Neste comentario a modo de chorrada déixovos un sabio consello para todos aqueles que cociñen con allo. Se ti es deses que lle encanta botarlle allo á comida, mais odia que lle quede o tufo nas mans pois faime caso: cando acabes de cociñar deixa as mans debaixo do grifo coa auga correndo, mais non as frotes. Aí esta o truco. "¡El frotar se va a acabar!"

El verano ya llegó, ya llegó, ya llegóooooooo y la fiesta comenzóoooo

Hoxe fai un ano...

Máxico.

Música para non escoitar, coma nos vellos tempos

Os muros xa non son os mesmos, mais os berros aínda retumban nos novos, como un pasado que non logro borrar.

Volve o medo a ir cedo para cama, a escoitar cousas que no quero oir.

Agora xa non son aquela nena... Debo afrontalos.

Coherencia, señores

PULMÓN: "Órgano de la respiración del hombre y de los vertebrados que viven o pueden vivir fuera del agua"

Sabemos que todos aqueles que se cargan as árbores fano por beneficio propio, sexa por construír casas, por conseguir madeira, por joder... Mais se somos obxectivos, ¿é realmente certo?

As árbores son os pulmóns do planeta. Por exemplo, a selva amazónica, no seu intercambio de gases coa atmóstera, libera o 50% do osíxeno necesario para a vida dos seres humáns e de outras especies animais. Ademais son as encargadas de xerar as corrientes de calor que, ao expandirse entre norte e sur, consiguen templar o clima do planeta. Se non existisen parques naturais nas cidades a vida nelas sería practicamente imposible, xa que o aire estaría tan contaminado que non se podería respirar.

Entón, se tivesen un pouco de sentido e quixesen mirar realmente polo seu beneficio, non actuarían desta forma tan cruel e homicida. Eles tamén respiran e ademais elas sálvannos o cu cada día da nosa vida. Coherencia señores, só pido coherencia.