Mais para confirmar que "as apariencias enganan"

Un día un amigo díxome que eu era naturalidade, que era unha das persoas máis naturais que coñecía, que me mostraba sempre tal e como son. Ese amigo sei que o dixo dende a alma e dende a alma doulle as gracias, porque nunca tal cousa me dixeran. Fíxome pensar moito. Aínda sigo a pensar. Estes días (por no dicir "toda a miña vida") síntome pendurando dunha corda, non encontro o equilibrio que me satisfaga. Estou moi cansa, cansa de buscar e non atopar, de dar e non recibir, de facer cousas que non quero facer, de calar, de fuxir, de evitar... Non vexo o momento de botar a voar.

Alegreime moito de que me dixera eso, porque eso demostraba que unha das persoas que terían que ser das máis influíntes na creación da miña personalidade non o fora. Alguén que ten como máxima filosofía (cito) "as apariencias son o máis importante" e que ten unha vida que se basa en finxir e ferir non conseguiu transmitirme esos valores tan "fundamentais". Eu quero ser eu.

Despois dun tempo pensando, dinme de conta que ao fin e ao cabo sí que foi moi influinte na miña vida, pois, aínda que resulte duro dicilo, conseguiu que chegase a representar o modelo do que non quero ser nunca.

Non todo o que reluce é ouro, din.

2 comentarios

[Anita - 26 de julio de 2006 - 20:39]

Decidas o q decidas eu sempre estarei ó teu lado para te apoiar! Eu tamén quero voar! Parece q agora estouno a facer por un tempiño! Muitos beijinhos desde Lisboa! Isto é xenial, xa te contarei! Descubrin cousas coas q ías flipar, qero verte aqi comigo!

[Manolo. - 24 de julio de 2006 - 21:01]

A naturalidade é a postura máis difícil de adoptar. Ti non só a adoptas senón que che queda de puta madre. Aparentando poderás conocer e "ter" un montón de "amigos" tantos q te olvidarás de ti mesmo; polo que a apariencia é a peor das soidades.
Vou sobar q as festas don´t stop forty hours significan para min inentar volver a nacer :D Bikos e arrumacos; ata a próxima.