O outro día entereime de que en Escocia, nalgúns lugares de comida rápida venden unha gran cochada: barras da chocolatina Mars rebozadas en ovo e fariña e fritas. Mars rebozados... Qué chungo! Imaxinádesvos KitKat ó ajillo? Fabada con emanens? Pinchos morunos de carne con gominolas? Ovos fritos con regalices para mollar? Twix con alioli?
Liberdade á imaxinacion... Pero coidado co estómago!
HUEVOS.
Só dicir eso, que estou cansada dos putos móviles. Invádeme un cabreo profundo contra eles. Hoxe de novo, cun móvil dun mes, non me funciona a tecla 2. Odio non poder escribir un sms coa "a" "b" "c" "2", é un quebradero de cabeza (ainda que a xente diga que está ben para buscar sinónimos).
Vanse acordar de min.
Onte fun a unha mesa redonda sobre a violencia en Latinoamerica. A verdade e que tras escoitar tantas anecdotas e tantos sucesos, paraste a pensar que non fai falla que un pais esté en guerra para que a xente sinta o medo no corpo cada vez que sae a rua... O medo e unha arma moi poderosa, algo que pode facer calar e non sublevarse mellor que calquer bomba. Moitas veces pénsase que unha boa educacion desde a base pode ser a solucion para erradicar o problema da violencia, mais despois daste de conta que na maioria dos casos a xente encargada de tomar as decisions son mais ignorantes que calquer analfabeto...
Tamen me gustaria comentar que estes dias estou quedando bastante sorprendida. Nun debate que organicei nas miñas clases sobre a liberdade de expresion, onde comentei o da portada do Jueves, preguntei que opinaban eles sobre a familia real britanica, e contra todo o meu prognostico case o 99% de todolos meus alumnos pensaban que estaba ben, que facian moito polo pais, como atraer o turismo. Quedei pampa. So duas rapazas me dixeron que por elas non existirian e que venderian todalas suas posesions ostentosas para empregar eses cartos en cuestions mais importantes que o cambio da garda real.
Por ultimo decir que hoxe me chamaron "señorita" e deume a risa. Non o podo evitar. Jajajajajaja.
A adolescencia polo xeral caracterízase por un sentimento de incomprensión, de repulsión contra a autoridade, de querer facer o que aun lle veña en gana sen límites. Os pais sempre foron un sinónimo de represión. Pero despois vas medrando e daste conta de que só era unha época. Pode que non sigas a cadrar con eles, pero xa o ves doutra forma, ou inténtalo, polo menos. Mais hai casos que non son así. Hai casos nos que os pais son máis adolescentes que os propios fillos. Non razoan, queren facer o que lles veña en gana coa vida dos seus fillos, porque creen que se trata dunha posesión, dun obxecto. Ás veces pensan que o fan polo noso ben, mais están moi equivocados. A represión o único que suscita é odio, tristeza... toda clase de malos sentimentos e sensacións. E segues medrando e segues a ver que segues a ser unha posesión, unha pertenza, un "fas o que eu digo porque eres meu fillo". E disfrutan se se agachan as orellas. Pero o que non saben é ata que punto lle están a joder a vida a unha persoa, nos seus mellores anos, nese tempo no que un ten que disfrutar da vida ao máximo.
Si, é moi fácil falar desde fóra, cada un ten o seu. Pero eu só quero que te ergas con forza, que non te deixes dominar, manipular, que segas en pé de guerra e loites pola túa vida. Quero que renaza a vida nese terreo árido. Que sorrías cada día porque hai xente que te quere, porque es unha persoa sá e porque algún día, cando poñas tódolos medios por diante, poderás ser LIBRE.
Aínda que esté lonxe e ti te vexas soa, sigo para o que queiras. E aínda que non sintas as miñas apertas, que sepas que cada segundo che estou a mandar unha, cun saco de forzas.
Un bicazo!
Una sola puerta de tres, abierta. Una sola puerta. En frente, la montaña. Pasa la nube inmensa; toda suya... todo suyo. Huracanes de vientos; lluvia andante semiparalela y en todo el monte funerales alegres, naturales, de hojas muertas. Los cabellos terráqueos danzan todos iguales al son de trompetas invisibles que vienen de los mares.
Llegó el otoño; llegó la muerte...
¡Mas no para todos! Hoy morirán hojas y animales. Mas no morirán para siempre y, en su transformación de mañana darán con más calor a la tierra, de su muerte, pasado mañana, brotes de espeanza.
Y yo no he muerto. Me alegro de la lluvia y me alegro del viento. Si tengo frío, me caliento; si tengo miedo, ¡Que no lo tengo!, susurro y pienso... y para mañana ya me he comido mi pequeña ración de esperanza.
Una sola puerta de tres, abierta.
Una sola puerta inmensa.
("Tres puertas", de EXTRECHINATO Y TÚ).
Encántame esta descripción do outono, é moi visual, moi real. Mais o que máis me gusta é o de "y yo no he muerto". Non me gusta volverme gris en días grises, oscura en días de pouca luz ou seca en días mollados, aínda que ás veces me pase.
Que o tempo non condicione a túa forma de ser ou vivir. Disfruta da chuvia, de como cada gota esvara polo cristal ou pola túa cara ou polo seu corpo. Disfruta de cada pequeno imprevisto que este tempo cambiante, primavera oscura, che pon por diante, igual que disfrutas con cada raio de sol que parece iluminarche e facerche a vida máis fácil en días de inverno nos que o ceo está impecablemente limpo. O caso é disfrutar e non virse abaixo con nimieces. Non marxines a cor gris, ten o dereito a ser amada como tódalas demais.
Moita xente di que os soños son a nosa vida paralela ou reminiscencias dunha vida que xa vivimos. A min é un mundo que me fascina e que se escapa (polo de agora) a toda forma de estudio... O subconsciente é a zona máis descoñecida dos seres humáns. Eu sempre quedo asombrada do reais que poden chegar a ser. Téñome visto no medio de soños nos que sinto caricias, apertas, bicos, excitación, patadas, caídas, arañazos... E despertar e pensar "como iso puido ser un soño?".
E moitas veces pensas que a túa mente é capaz de controlar ese mundo, mais non é así... Cantas veces me teño despertado dun soño que me está a gustar moito e cerro os ollos e intento enlazar e seguir soñando con aquelo... Mais non pode ser, todo toma un xiro diferente, se non cambia radicalmente... Oxalá puidese controlalos e soñar tódalas noites co que quero...
Gustaríame que se deixase de invertir cartos en chorradas e se investigase este terreo, pero por outra parte penso "mellor non, as cousas con misterio tamén están ben".
Que tengais dulces sueños...
Bueno, para todos aqueles cos que non teña contacto directo e que se interesen por min, decirlles que xa podo respirar... Xa podo descansar a cabeza por un pouquiño, algo que necesitaba urxentemente... Por fin, despois de varios días, podo durmir nunha cama (dura como unha tabla) no que será a miña habitación por uns meses. Será unha nova experiencia, porque vou vivir cunha familia, moi bohemia ela, no "fallado". Igual non se pode convertir no albergue que me gustaría, pero quen sabe... Polo de agora, parece que as cousas empezan a rodar.
En canto ás clases... Empezo o dia un, pero seica vou dar en primeiro e cuarto... Mimidriña! A ver que sae de aí! jejejeje.
Cando esté máis asentada retomarei a dinámica deste espazo, seguirei labrando a Terra de Ninguén.
A coidarse!
Gracias a todxs e ata moi moi pronto... Botareivos de menos!
...........................................................................................
Onte unha rapaza que coñezo foi facer unha entrevista ó Corte Inglés para ver se a collían no Nadal para EMPAQUETAR REGALOS. Despois de ter que escribir nun papel o seu peso, idade, altura e tendencia sexual e ter que dicilo en algo ante os demais da entrevista colectiva, descartárona inmediatamente porque a súa relación peso-altura non era a adecuada. Seica se mides 1,57 non podes pesar 57 kg e traballar no Corte Inglés, non, tes que pesar 53...
En fin, Serafín...
O outro día fun co reparto adentrándome no día a día das persoas, pitando e facendo que se cagaran en min. E observei que as vellas xa non son o que eran. Xa non vin vellas con gorras de piensos Biona, negro omnipresente ou combinados de estampados horrorosos. Non, o que vin foi sorprendente: unha vella con Converse e outra cunha camiseta dunha curta (na que participara, "Os juevos!")... O mundo non para, xa o dicía un sabio. A ver canto tardamos en velas con vaqueros pitillos e cinturóns de tachuelas... ;)
Nin de coña, antes morta que rubia! jajajaja. O outro día un amigo de meu pai empezou a facer que cundise o pánico na miña familia ao proclamar que escoitara na radio que seica agora en Inglaterra había fobia contra os latinos, sobre todo os españois. "Uy, e se enteran de que lles estás cobrando cartos do Estado, peor, lucia!". Escoitara que saían grupos de rapaces tódalas noites con bates de beisbol e pedras a liquidar a todo latino que se atopasen polo camiño. A verdade é que no me asustei nada, porque non mo cría. Pero meus pais xa quedaron acojonados. "Así que non saias de noite da casa e tíñete de rubio e ponte minifalda, para parecer da terra". Xaaaaaa, xaaaaaa. "Ti infórmate, xa verás, chámase la caza del latino".
E cheguei e mireino. Trátase de feitos aislados o día 25 de julio de cada ano (día da "patria") en pequenas cidades de Reino Unido, realizado por xóvenes fascistas, que aquí tratariamos de nazis ou skins... Non lle quito importancia ao feito, paréceme algo tercer mundista, pero pido algo de tacto por parte da xente, que se informe antes de meter medo!
O que si me acojona algo son os rapaces pequenos... Despois de ver o do neno ese que morreu sen comelo e sen bebelo e do que vivín eu fai 2 anos... (http://mosaa.blogia.com/2005/051701-surrealista.php)
VEeeeenga, p'alante!
...das cataratas, do seu camiño imposible de aprender, do seu río sen ruído e das súas alimañas.
...da lúa chea, da súa pancarta, do seu hotel, da súa luz.
...das estrelas, dos avións incendiados, do saco de durmir empapado, das que morren e das que son meteoritos.
...da praia fluvial, das súas serpes, da súa espuma, do seu Soco-socorrista, do seu sofá.
...dos paseos, dun cachopo, da queiruga, do paso lento e do paso rápido.
...dos móviles con chisma, das composicións musicais como politono, do pitido para avisar.
...daquela viaxe e as súas infinitas anécdotas.
...das infinitas conversas de temas máis que variados.
...das infinitas paridas, animaladas e idas de olla.
...da miña manta de lúa...
...da primavera, da chuvia esvarando, do sol pegando, da loita interior de levar ou non a chaqueta :D.
...da auga, do cerebro movéndose, das dores de garganta.
...de lendas e pasos atormentadores, cabezais como almofada e reloxos sin pila.
...de "así que fai un ano..." ou "que concentrada vas".
...de Un pingüino en el ascensor, anuncios de espaguettis, Héroes, Lady Lu, Doctor Deseo, La Fuga, Los Piratas, Anthrax, Joaquín Sabina, Ktulu, Sepultura, Julieta Venegas, Extemo, etc etc.
............................................................................
............................................................................
Tarde. Manowar! Rapaces de 16. De onde? De Bodum. Calderillas. Ticket? Non gracias. Lévame onde vías as postas. Mira, as Cíes. Cuvi. Papeleo. Banco. Non hai Caixa Galicia? Está pechado. Carretera provincial. Uff. Castro. Banco de pedra. Mar de cores. Beicon con queixo. Non hai pan. Doctor deseo. Abrázame. Centro comercial. Los micrófonos. Lady Lu. Por venir a Madrid. Non te asustes. Cabo Udra. Cometa. Cabalos. Gaivotas. Ratas. Pedras colgantes. Pedras estatua. Pedra sofá. Mar. Infinito. Pés descalzos. Máis bicos. Máis apertas. Máis conversas. Peixes conquistadores. Máis palabras. Sol baixando. Claroscuros no mar. Illa de area. Imos. Pontevedra. Skala. Coloretes. Policía informador al turista. Vista alegre. Digo Puerta del Camino. Virgen del Camino. 70? Vale. Paseo. Calamares/Kebap. María. Menú infantil! Calamares. Volta. Saltos. Tocando o teito. Cansancio. Flotar. Simbiose. Durmir. Espertar. Soñar esperta. Flotar de novo. Máis palabras. Casa na montaña. Labrador. Lareira e porche. Imos. Paseo. Palmeira de chocolate. Xubilados e netos. Sol. Imos. . Rock de chulería. Combarro. Hórreos. Gaitas. Non pasar. Pasamos. Olor a mar en ráfagas de vento. Paseo. Area. Prato combinado. Imos............ "Si, estivo moi ben".
------------------------------------------------------------------------------------------
(Los consejos son una forma de nostalgia. Dar consejos es una forma de sacar el pasado del cubo de la basura, limpiarlo, ocultar las partes feas y reciclarlo, dándole más valor del que tiene: http://www.dailymotion.com/video/x1makd_usa-protector-solar UN VÍDEO MOI CHULO)
Que fácil é pasar unha noite especial cos lujos dun hotel de billóns de estrellas sen ter que gastar un peso.
Requisitos:
-Non ser un tiquismiquis.
-Atopar a alguén especial co que ir. Pódese ir a soas, está claro, non hai recepcionistas que te miren mal, pero aseguro que o disfrutas moitísimo máis en boa compañía.
-Sustituir o colchón de 2 metros por unha manta de espacio reducido e as sábanas de seda por un saco de durmir.
-Concentrarse en espantar minimorcegos.
-Non deixarse acojonar polo orballo xeado da noite.
E xa está. Así de fácil é seguir voando, esta vez entre Perseidas ou estrelas mortas ou cohetes ou bolboretas incendiadas que saían de nós. E chorei con San Lorenzo e desfrutamos do espectáculo perdéndonos en palabras no infinito que nunca é capaz de abarcarnos. Cada vez que mire o ceo, terei ese recordo presente. Mesmo se non acado a ver esa pancarta na lúa.
........
P.D.: Por certo, onte dei o pego como científica, pero estaba equivocada, eran meteoritos, como ti dicías: http://es.wikipedia.org/wiki/Perseidas
Dende que somos pequenos fomos guiados como ovellas nun rebaño, de etapa en etapa soubemos o que faríamos despois e sempre soñábamos con descarriarnos ó rematar. Sabíamos que despois dos duros anos de parvulitos comezarías primaria, que ó rematar 2º marchabas para Vedra, emigrando por momentos a terras hostiles, que despois comezarías aquelo que chamaban ESO (cantas gracias sin gracia a costa dese nome) e cando acababa o que chamaban obrigatorio comezaba o bacharelato coa súa consecuente selectividade (a selección ficticia). E entón, rematabas esa etapa e tiñas que escoller, coller a túa brúxula, coller o libro de instrucións para entendela, dar voltas con ela e despois de tempo dicir "por aquí. E outros cinco anos coa vida solucionada, ata que por fin o fin ansiado chegou ó seu comezo. E agora que? "Todos pasamos polo mesmo", seica. Pero "mal de muchos, consuelo de tontos", non?
E agora que? Comezaba unha nova etapa con varios intentos frustrados de orientación. Frustración, esa era a palabra, por non saber cara onde tirar, por non saber qué facer, por poder ferir sentimentos, por poder decepcionarte a ti mesma, por non encontrar o teu norte.
Pois agora non sei se é o norte ou se collín cara o sur, pero collín carrerilla e alá vou. Aínda que a miña brúxula marcará sempre cara onde sei eu, cara os meus.
Así que xa sabedes, se alguén ten ganas de visitar Bristol (Reino Unido), alí terá un sitiño xunto a min, sen ter que aprender nada... ;)
Todos aqueles que escoiten esta canción e se sintan identificados con algunha parte saberán que esta si que é a canción do verán. Señores, voten por ela para poder cantala en cada verbena, jejejejeje.
http://apologhit.vieiros.com/ficha.php?id_cancion=56915
"Eu son o fillo de Baldomero, pero na casa non me ven o pelo, non hai verbena que se me atranque, sexa domingo, sábado ou martes. Salgo do choio, encho a garrafa, cun Whisky bueno que fago na casa. Encendo o carro, enchufo ós Camela, métolle brasa que chego tarde á Verbena. Verbenero, chimpar na festa é o que quero. Verbenero, cantar coa orquestra "Soy minero". Verbenero, son Paquito Chocolatero. Verbenero, son o fillo de Baldomero. Verbenero, o rei da cumbia deste lado de LESTEDO. Verbenero, bailo merengue compro rifas p´o sorteo. Verbenero, non me farto de polbo e carne ó caldeiro. Verbenero, todas as noites medio cheo cheo enteiro. De bonecos do tiro teño a casa chea, de botellas pequenas desas de xenebra. Son conocido por todas as rosquilleiras, se non me atopas pregunta por min na feira. El de los ojitos negros me tiene loca, tiene todas las cositas que me provocan, el de los ojos negros que maravilla, de todas as cancións do mundo ésta é a miña".
Un 5 coma unha catedral! jajaja, boísima!
Eeeeeeeeeeeeee so queda un día para irnos a Andalucía, tiramos para o sur sen que nos pese a cabeza, eh, Barómetrowoman, jajajajaja.
Que ganiñas dunha viaxe así, 7 días polo sur, aínda que chuparemos calor a lo loco...
Xa non me queda nada para asimilar que xa entrou o verán e non o digo polo tempo (metereolóxico), jejeje.
Nos vemos en los bares..... ou polo monte adiante! ;)
Non dabamos chegado, a viaxe era interminable, as ganas de pisar terra freaban o tempo con cada ola.
Xa estamos preto. Uffff. Turquesa, branco, azul marino, verde, marrón... Unha festa de cores, pracer para a vista. Quedo pampa mirando. "Veña, que tes oito horas por diante". Ando e ando, árbores e prantas de todo tipo, lagartixas e dragóns de comodo a cada paso, pero sobre todo: gaivotas. Mais non desa praga de ratas que hai nas cidades, non, son das pijas, limpiñas, plumaxe brillante, sás...
Ando e ando. Sento. "Veña, ó Alto do Príncipe, seguro que hai boas vistas". E tanto, vaia lugar... Unhas rochas con formas extrañas fan de cadeira de deseño para poder divisa-lo horizonte azul: azul mar, azul ceo... Silencio. Só se escoitan piar ós paxaros. Sensación de liberdade e infinito.
Baixo e como na praia. Pés descalzos. Cereixas. Ir e vir da auga nas miñas pernas. "Veña, á outra illa" e ando máis. Faros. Areal. Máis cores e diversidade. "Quero bañarme... pero non teño toalla". Todo da igual, para dentro. Fría, mais as ganas fan que torne en quente. Van ser horas. Un xeado e para o barco.
Tantas miradas furtivas dende autobuses, tanta hipnose dende altos, tantos atardeceres sendo anfitrionas dun sol vermello, tantas ganas e desexos de coñecervos... E por fin, onte, despois de cinco anos véndovos dende o outro lado puiden cruza-lo mar e achegarme a vós. Deixástesme descubri-los vosos segredos, agarimar a vosa pel e abraiarme cos vosos encantos.
Espero voltar pronto, Illas Cíes, namentres seguirei a ollarvos de cando en cando dende aquí.
Imaxina por un momento que alguén co que levas vivindo toda a vida, co que compartiches experiencias de toda a vida, un amigo de sempre, túa nai, túa avoa, teu irmán, calquera, xa non te recorda. Imaxina que para el/ela es un descoñecido, que a súa memoria se formateou e agora ten que reiniciar vivindo unha vida que non recorda e que parece ser allea. Sempre se fala de que non é bo vivir só de recordos, mais o que debe de ser horrible é quedar a cero neles. Xa non para ti mesmo, senón para todas aquelas persoas ás que olvidas e se sinten impotentes xunto a ti. Isto foi o que lle pasou á irmá dunha amiga, da noite para a mañá o seu cerebro bloqueou tódolos recordos relacionados coas persoas (probablemente polo estrés, según os médicos, mirade ata que punto esta vida de deberes e autobligacións pode ser perxudicial), olvidando absolutamente a tódalas persoas que coñecía.
Onte entereime da fatídica morte dunha rapaza que coñecía, veciña de toda a vida. Non tiña trato con ela, mais foi destas cousas que te deixan helada e te fan pensar, porque che toca un pouco cerca. Tan xove, nun coche, camiño do traballo, bum e acabouse. Filla única. Amiga dos seus. Tantas cousas que se me pasan pola cabeza...
Moitas veces éntrame a angustia de saber que o destino (chámalle x) pode xogar moi malas pasadas. Que calquer día pode pasar calquera das dúas cousas de máis preto. E entón dígome "para" e paro, cerro esa ventana e abro outra, outra que me desvíe deses pensamentos. Aínda que queira fuxir, sei que sempre pode pasar, mais o que me asusta non é que me pase a min, senón a alguén ao que quero...
Toquemos madeira, por dicir algo...
Érase unha vez un lobo solitario que habitaba no cumio dun monte de renome, onde raíñas, bois e apóstolos xogaban a ser lenda. E alí, as noites de lúa chea ouveáballe en sonata, imprimindo en cada nota do seu monólogo a tristeza de selo único supervivente, maldicindo en cada laio a esa especie depredadora, malchamada racional, que rematara cos seus conxéneres.
Lonxe pero preto de alí, nun pequeno país que se atopaba ao pé de tal montaña, un campesiño vivía feliz na súa granxa, cos seus dóciles seis burros, aos que aloumiñaba a cada segundo e ós que estimaba profundamente, non só por seren os últimos coñecidos no país, senón pola súa complicidade e lealdade.
Unha noite de vento e lúa chea, escoitou aqueles lamentos, que apesares de estaren nun idioma incomprensible, entendía á perfección. A linguaxe dos sentimentos é universal. E dende aquela, noite tras noite, non podía durmir, non polo ruído dos desgarradores ouvidos, senón polo forte que se ancoraban na súa alma, polo contaxiosos que se volvía, por imaxinar o que debe de ser quedar completamente só nun mundo que xa non é para ti.
Un día, observando a Venus dende a herbeira dun río, con ese animal como música de fondo, banda sonora que apenaba a alma, viu pasar unha estrela fugaz. E, inconscientemente, pediu un desexo. Dende ese momento os seus mimados amigos vagarían en manada pola comarca, facendo compañía a aquel lobo solitario, acabando coa súa melancolía, pasando de ser presas a cazadores, mais sempre fieis ao seu antigo dono e compañeiro.
Mais o pobre campesiño, que fixera aquelo co corazón, por rematar coa especie dos burros foi crucificado de por vida........... (FINAL LIBRE, LIBERDADE Á IMAXINACIÓN).