Historias para non durmir
Érase unha vez un lobo solitario que habitaba no cumio dun monte de renome, onde raíñas, bois e apóstolos xogaban a ser lenda. E alí, as noites de lúa chea ouveáballe en sonata, imprimindo en cada nota do seu monólogo a tristeza de selo único supervivente, maldicindo en cada laio a esa especie depredadora, malchamada racional, que rematara cos seus conxéneres.
Lonxe pero preto de alí, nun pequeno país que se atopaba ao pé de tal montaña, un campesiño vivía feliz na súa granxa, cos seus dóciles seis burros, aos que aloumiñaba a cada segundo e ós que estimaba profundamente, non só por seren os últimos coñecidos no país, senón pola súa complicidade e lealdade.
Unha noite de vento e lúa chea, escoitou aqueles lamentos, que apesares de estaren nun idioma incomprensible, entendía á perfección. A linguaxe dos sentimentos é universal. E dende aquela, noite tras noite, non podía durmir, non polo ruído dos desgarradores ouvidos, senón polo forte que se ancoraban na súa alma, polo contaxiosos que se volvía, por imaxinar o que debe de ser quedar completamente só nun mundo que xa non é para ti.
Un día, observando a Venus dende a herbeira dun río, con ese animal como música de fondo, banda sonora que apenaba a alma, viu pasar unha estrela fugaz. E, inconscientemente, pediu un desexo. Dende ese momento os seus mimados amigos vagarían en manada pola comarca, facendo compañía a aquel lobo solitario, acabando coa súa melancolía, pasando de ser presas a cazadores, mais sempre fieis ao seu antigo dono e compañeiro.
Mais o pobre campesiño, que fixera aquelo co corazón, por rematar coa especie dos burros foi crucificado de por vida........... (FINAL LIBRE, LIBERDADE Á IMAXINACIÓN).
4 comentarios
Anita -
Tia, q vai ser de min cando marches.....:(
Liberdade á imaxinación! gústame!
petra -
mosaa -
Anonimo -