Angustia
Imaxina por un momento que alguén co que levas vivindo toda a vida, co que compartiches experiencias de toda a vida, un amigo de sempre, túa nai, túa avoa, teu irmán, calquera, xa non te recorda. Imaxina que para el/ela es un descoñecido, que a súa memoria se formateou e agora ten que reiniciar vivindo unha vida que non recorda e que parece ser allea. Sempre se fala de que non é bo vivir só de recordos, mais o que debe de ser horrible é quedar a cero neles. Xa non para ti mesmo, senón para todas aquelas persoas ás que olvidas e se sinten impotentes xunto a ti. Isto foi o que lle pasou á irmá dunha amiga, da noite para a mañá o seu cerebro bloqueou tódolos recordos relacionados coas persoas (probablemente polo estrés, según os médicos, mirade ata que punto esta vida de deberes e autobligacións pode ser perxudicial), olvidando absolutamente a tódalas persoas que coñecía.
Onte entereime da fatídica morte dunha rapaza que coñecía, veciña de toda a vida. Non tiña trato con ela, mais foi destas cousas que te deixan helada e te fan pensar, porque che toca un pouco cerca. Tan xove, nun coche, camiño do traballo, bum e acabouse. Filla única. Amiga dos seus. Tantas cousas que se me pasan pola cabeza...
Moitas veces éntrame a angustia de saber que o destino (chámalle x) pode xogar moi malas pasadas. Que calquer día pode pasar calquera das dúas cousas de máis preto. E entón dígome "para" e paro, cerro esa ventana e abro outra, outra que me desvíe deses pensamentos. Aínda que queira fuxir, sei que sempre pode pasar, mais o que me asusta non é que me pase a min, senón a alguén ao que quero...
Toquemos madeira, por dicir algo...
6 comentarios
Anita -
trasninha -
tania -
tania -
QUEROTE TODO!
Petra -
eli -