Historias de un zapato
Onte ía eu soa no autobús baixando do Cuvi, cando de repente decateime de que no medio e medio dos carriles había un zapato. Non era un zapato calquera. Era un zapato de home, de punta, de pel de serpe. O primeiro que pensei foi "é dun accidente", mais non vin ningún resto de cristais ou pista de que esa fora a solución perfecta. E entón pensei "joder, Lucía, tamén sempre veñen á cabeza as peores ideas" e comecei a pensar as posibilidades polas que ese zapato podería atoparse no medio da Avenida de Madrid.
-Se cadra un ricachón, montando unha festa na parte de atrás da súa limusina, nun arrebato apaixoado coa tía en tanga que lle comezaba a quitar a roupa, sacouse o zapato con tanta forza que sen querer saiu despedido pola ventana que estaba aberta para paliar as altas temperaturas que subían no asento traseiro.
-Se cadra un raparigo emigrante que vende artigos de imitación, cruzando a rúa a toda présa, deixou atrás un dos seus zapatos hiperbaratos de Camper ou sabe dios qué.
-Se cadra un grupo de ladróns que actuara facía unhas horas no Corte Inglés e roubara todo tipo de artigos caros, na súa fuxida nunha gran furgoneta negra comezara a tirar pola ventana todos aqueles artigos que non lles gustaban.
-Se cadra uns tíos dunha nave espacial déronse de conta de que tiñan máis peso do permitido e decidiron por votación desfacerse dun deles. O corpo do desafortunado desintegrouse no espazo, mais o zapato, de gran calidade, resistiu toda clase de dificultades e foi aterrar en Vigo.
-Se cadra formaba parte dun xogo de rol pola cidade no que o zapato era unha pista do camiño a seguir, debido a súa afilada punta que empregaban como flecha indicadora.
Tantas opcións... Algunha outra idea?
4 comentarios
catalunya -
Respecto a tu reflexión anterior sobre el lenguaje, me hizo acordar a un cuento de Borges, "Funes el memorioso" se llama; si podés leelo.
Me da pereza entrar a tu flog, xq no me gusta firmar sin leer antes lo que poseteas, pero el ejercicio de descifrar un idioma que no manejo a veces es too much, jejeje
Contestando a lo q me firmaste allá a lo lejos: bueno, no estuve en Brasil. Son los carnavales del norte argentino. No tan famosos, pero igual de bellos y mucho más llenos de significado de una cultura ancestral.
Ves, si te vinieras, no tendría más opcion que llevarte a conocerlos...jejeje
Un beso niñia, que esté bien
traninha -
bikos e arrumacos por doquierrrrr
pandeiradasideral -
elianinha -