Crónica dunha morte anunciada...
Xa había meses e meses que se viña anunciando que a súa morte estaba firmada. Cada día brotaban como cogumelos chalés e máis edificios novos, á mesma velocidade que se ían derribando árbore tras árbore, converténdose o monte nun espazo en vías de extinción nunha zona outrora tan verde...
Si, caeu. Viña onte no coche soa e ao entrar no comezo do gran boulevard ao que daba nome ese edificio emblématico decateime de que había algo raro, moito máis espazo (ficticio, pois nun futuro non haberá un centímetro libre de construción), podía ver perfectamente a rúa do cruceiro dende o lonxe. E caín na conta: O'26 morrera, desaparecera, derribárano... Era a fin dunha espera agónica. Sabía que a súa morte ía ser real, teóricamente a curto prazo, diagnosticáranlle un cancro maligno, do tipo "valesmaisnochanquedepé", algo jodido de curar sen o valor necesario... E esperou e esperou, mesmo máis dun ano, ata que por fin ese virus que o infectaba esnaquizouno.
E alá marchou ese símbolo, ese lugar tan antigo que comezou sendo unha sala de festas e acabou en bar de clientela fija. Ese bar no que quedábamos para cear, no que os domingos de feira tomabámos algo, que nos daban tapas de tortillas enteiras, no que viamos o Dépor con fervor e xogabámos ao billar. Un lugar no que había moita historia, tanta que o seu nome convertíuse no nome desa zona... Polo menos quedaranos o recordo.
Esa foi a crónica dunha morte anunciada, o comezo dunha nova era neste pequeno pobo que quere ser grande. Puro noxo é o que sinto. O outro día quixen ensinarlle Lestedo a uns amigos que viñeron e decateime do feo que estaba, só había guindastres, cor vermella-ladrillo, area, cemento e sinais de obra, fose por onde fose, comezando por enfrente da miña casa ata o campo da feira ou camiño do Pico. Por iso se nos bañan os ollos en sangue cando recordamos aqueles anos e comezamos a golpes cos marcos das obras, maldicindo ese sentir de "queremos ser máis". E parece que foramos vellos, eses vellos que recordan con nostalxia tempos da mocidade no que todo era máis fermoso, eses que din "Aí onde ves esa casa xogabamos nós ao escondite". E así é:
-Alí onde ves esa casa dun futuro alcalde tiñamos unha cabaña con miles de historias entre os 4 plásticos que a cubrían.
-Alí onde ves unha liña de chalés en fila tipo urbanización Eduardo Manostijeras, era unha leira na que xogabamos ao beisbol con pelotas de tenis.
-Alí onde ves un terreo marcado, era unha leira de millo no que facíamos carreiras a cabalo un doutro.
-Alí onde vés un muro de hormigón, xogabámos as peleas de carolos (carallo como doían).
-Alí onde ves un chan de hormigón cheo de coches, xogabámos ás loitas de globos de auga.
-Alí onde ves un monte, no que enterrabamos os nosos tesouros, o único monte que queda á miña vista, ao lado da miña casa, en breve sucumbirá á plaga da edificación. Xa non voltarei a desperatarme co son dos paxaros...
4 comentarios
tania -
elianinha -
Teño moitas ganas de verte, de falar contigo, non penses que me esquecín de ti. O que pasa é que non teño moito ánimo de saír, aqueles proxectos cos que estaba ilusionada pois xa non o son tanto, en fin, problemas varios.
E iso, que teño moitas ganas de que quedemos nun bar nun baixo dun bloque de edificios lestedanos e que falemos.
E ti que tal todo?
Un biquiño, rula.
solcito -
tant de temps!!!
en que anda tu vida linda??? yo tengo unas ganas de encontrarte x msn para contarte de un viajecin que me hice... que no fue machu picchu, pero estuvo cerca jejejeje
bueno niña le mando muchos besotess y que ande de lo mejor
extraño -
estou farto de escoitar quero un milon de euros quero cen millons,sempre a mesma cifra,doeme a cabeza ,parecemos unha serie de robots programados.contra os que desumanizan hai que humanizar se atakan non devolverlle nunca o atake.de quen e o problema,parte dos nosos pais e gran parte do sistema edukativo,psicoloxia pra que sirve,queima os libros de psicoanalis, so te van levar a non ser como eres na realidade ou cambiaras a mente dalgun pra convertilo nun endemoniado.